Mijn east coast trip begon meer dan een maand geleden. In die tijd is er veel gebeurd. Genoeg om bijna een boekwinkel mee vol te krijgen. Althans als ik alle details, gebeurtenissen en elke gedachte zou opschrijven.

Het begon allemaal in sydney op een dinsdag avond 21 october 2014. Een korte rit (van ongeveer 10 uur) naar de eerste stop in Yamba. Een klein plaatsje waar eigenlijk niets te beleven valt behalve surfen en wat op het strand hangen. Dit is dan ook het gene wat ik hier gedaan heb. En ik heb er van genoten. Toch is surfen niet echt mijn ding, het vraagt meer oefening en er is te veel waar ik geen invloed op heb.

Byron Bay. Wat kan ik hier over zeggen, behalve dat het er zeer geliefde surfspot is en het meest oostelijke plaatsje van het vasteland van Australië? Nog genoeg. Ten eerste het geweldige hostel waar ik me bevond. De eastern waterdragons lopen hier gewoon vrij rond, net zoals de afschuwlelijke bush turkeys. The Arts Factory is dan ook een plaats waar de iets meer alternatieve personen heen gaan.
Bayron is dan ook de toegangsplaats voor Nimbin, het Amsterdam van Australië. Nu is Nimbin maar een plaatsje van 1 straat en mist dus het redlightdistrict. Maar iedereen die daar rondloopt verkoopt je wiet of de speciale Nimbin cookies. Iedereen kan het speciale nu zelf wel invullen. De tour die ik gedaan heb naar Nimbin was gelukkig meer dan alleen Nimbin. Eerst de lokale markt waarna onze gids subtiel aandrong om bier in te slaan voor onderweg. De dag is ook Australisch warm en de bus kent geen airco, oftewel de deur van de bus open. Naar Nimbin, genoeg mensen die hier wiet halen. Zoals de gids zei, hoeveel wetten/regels kan je in een dag breken? Verder mist de bus de nodige vering voor de hobbelige wegen, wat voor mensen onder invloed van alcohol en wiet zeer leuk is. Op het einde was er een 2 deling in de bus, achterin een soort van feest voorin de rest zelve. Voor de eerste geplande trip wordt het niveau goed hoog gezet.
Een aantal dagen later ben ik dan officieel bij het meest oostelijke punt op het vasteland van Australië. Dit was op de wandeling naar de vuurtoren van Bayron. Een mooie wandeling langs de kust omhoog naar de vuurtoren met mooi uitzicht. Met geluk kan je dan dolfijnen of walvissen zien, ik had geen geluk. Hierna loop je door de bossen naar beneden. Op deze wandeling kwam ik nog een tamelijk grote goanna tegen, een veranen soort. Dit exemplaar kwam makkelijk in de buurt van 2 meter.

Dan een plaats die ik met gemak over had kunnen slaan. Surfers Paradise, goldcoast. 1 lange rij van wolkenkrabbers op nog geen 100m van het strand en het strand is niet speciaal of heel mooi. Dan de golven waren ook niet om over te spreken, dus een paradijs voor surfers was het nou ook niet. 1 nacht was goed genoeg om er te blijven. Ik heb naar mijn mening er een nacht te veel door gebracht. En mijn hostel is een oud hotel wat om gebouwd is tot hostel.

Vervolgens kom ik aan in Brisbane. Een stad die ik eigenlijk niet verkend heb. En daar is een goeie reden voor geweest. Maar brisbane bevat een mooi park wat ze de subtropische tuinen noemen. Van de mooie zierbloemen tot een klein regenwoud vind ik deze tuinen al snel zeer mooi. Of ik het mooier vind dan de botanische tuinen van Sydney is maar de vraag.
Dan de goede reden om Brisbane niet goed te ontdekken: Australia Zoo, home of The Crocodile Hunter. De dierentuin waar ik eigenlijk van altijd al heen wou gaan. Is het wat ik verwachtte? Ik weet het niet. Een grote ja en ook een bescheiden nee. De nee: Het is geen grote dierentuin, ze hebben niet een grote verscheidenheid aan dieren. Plus het gevoel dat ze zeer uit zijn op je geld (foto met de dieren en de ontmoetingen met dieren zijn zeer prijzig). Maar dan alle crocs, de grote van omheiningen, hoe ze je betrekken bij de dieren, de eerlijkheid waar de dieren vandaan komen, en meer. Alles waar Steve Erwin voor stond zie je hier nog steeds (ook al is het 8 jaar geleden dat hij overleed) terug. Alles draait nog om zijn visie, zijn vrouw en dochter zetten dit dan ook goed door. En alle werknemers staan er met passie, liefde en trots. Ze stralen dit allemaal dan ook uit. Over dat geld jagen, ze moeten dat wel doen. Ze zijn betrokken bij zo veel organisaties en goede doelen. Dan hun eigen wildlife hospital. Het kost al gouw $300 dollar per dier die behandeld moet worden. Koala's zijn al helemaal dol met $1500 per koala. En ze krijgen in het hoogseizoen er makkelijk 70-90 per maand binnen. Ondanks mijn twijfels is het zeker een dierentuin waar ik (als ik de kans krijg) naar terug wil gaan. En ik adviseer iedereen ook om er gewoon heen te gaan. Want ik heb nog steeds een wouw gevoel bij de dierentuin.

Na mijn avontuur van Australia Zoo werd Noosa mijn volgende bestemming. Noosa is voornamelijk een plaats waar gepensioneerde Australiërs heen gaan om te leven. Ik ben er om The Noosa Everglades te bezoeken. Een zeer ondiepe rivier met grote meren die je gewoon over kan steken zonder te hoeven zwemmen. Op de diepste punten is hij misschien maar 3 meter diep. Hier gaan we als een groep kanoënd overheen en hebben een zeer leuke en gezellige dag.

1 van de must do's is dan het volgende. Vanuit Rainbow Beach vertrekken we naar Fraser Island, het grootste zand eiland van de wereld. Nadat we onze Toyota Land Cruiser hebben volgeladen begint de rit. Onze groep bestaat uit 4 auto's van 8 personen elk. De eerste wagen wordt door onze gids bestuurt die tips geeft aan de bestuurders van de andere wagens. Ik mocht jammer genoeg niet rijden omdat ik domweg nog geen jaar mijn rijbewijs had. Maar gewoon door elkaar geschut worden achterin is ook prima.
Lake McKinsey is de eerste stop op Fraser. Een van de zoet water meren waar je heerlijk kan zwemmen. Dit is zo ongeveer het enige wat we doen hier. Waarom? Nou het eiland is best wel redelijk groot, met 125 km in lengte en maar 25km in breedte kan je er wel u tegen zeggen. En al dat zand vertraagt je best wel. Aangezien wij een tag along tour zijn rijden we maar 60km/h waar dat kan en mag.
Dag 2 begint met de mensen van mijn auto lichtelijk bezorgt. Ik was naar een tent verkast waar ik alleen zou kunnen slapen in plaats van met 3 personen in een tent. Mijn groep dacht dat ik verdwenen was, opgegeten door dingo's ofzo. Na het ontbijt is hangover creek, of officieel Eli Creek, de bestemming. Een beek met zeer zuiver water waar je je gewoon door laat mee voeren naar zee toe. De naam hangover creek is bedacht door de gidsen omdat het je van je kater zou afhelpen, dat deed het deels, mijn hoofdpijn werd wat minder. De volgende stop Maheno Shipwreck. Niet zeer bijzonder maar wel leuk. Daarna het uitzicht punt van Idian Head. Hier het mooie uitzicht langs de kust van Fraser en de zee. Beneden in het water kon je een aantal zeeschildpadden, Eagle rays en makreel zien zwemmen. Jammer genoeg geen dolfijnen of haaien. The Champagne Pools next. Rotsen die net voor het strand het zeewater tegenhouden. Het zeewater komt tegen de rotsen aan en spuit omhoog en een kleine hoeveelheid water stroomt in de pools achter de rotsen. Het was al redelijk laat en redelijk fris dus niet dieper gaan dan knie diep is wat wij deden. Het einde van dag 2. De gids (bij wie wij nu in de auto zaten) vertelde nogal slechte grappen: (why did the Dutch guy fell from the cliff? Cause he was trippin, what did the Finnish guy say when his friend fell from the cliff? Oh no hr Helsinki).
De laatste dag Fraser begint door weer naar eli creek te gaan omdat het tij te hoog is moeten we daar wachten. De laatste stop op Fraser is Lake Wabby. Het is een kleine wandeling naar het meer toe. Eerst door het bos lopen om dan op een zandvlakte uit te komen. Deze zandvlakte eindigt als een duin voor het meer. Een hele rare ervaring. En duin in je rug met een meer voor je met uitzicht op een bos. Een prachtige plaats. Dan was dat Fraser Island. Een leuke trip was ik met veel plezier naar terug kijk.

In Rainbow Beach de dag na Fraser gaan sandboarden. Een hele rare ervaring maar zeer leuk. Een duin die uitkomt op een kleine zandvlakte is er goed geschikt voor. De eerste keer zittend naar beneden en redelijk crashen. De tweede keer maar staan. Al verloor ik mijn evenwicht en ging het board er zonder mij vandoor. De derde keer lukt het om bijna helemaal beneden te komen, ik verlies alleen balans: Kenrick is een zandkoekje geworden. Echt overal (zelfs op plekken waar je het niet wil) zit zand.

Nog niet echt bekomen van Fraser of de tweede must do staat voor de deur: The Whitsunday Islands. Waar eerst een 13 uur durende busrit voor nodig is en 4 uur wachttijd als overstap. Dan ben ik eindelijk in Airlie Beach. Er varen hier tig boten uit. Mijn boot genaamd The New Horizon heeft een groep van 32 personen aan boord en 4 crewmembers. Na het uitvaren vertrekken we naar een ligplaats om te zwemmen. De duikplank gaat uit en mensen proberen de meest rare salto's en trucjes. Wat soms tot groot plezier van de rest lijd en pijn voor de gene die net sprong. De avond is voornamelijk gezellig met als klein hoogtepuntje de dolfijn die rond de boot zwemt al jagend op de prooien die aangetrokken worden door het licht van de boot.
Dag 2 begint met een zingende wekker, 1 van de crew (onze chef) zingt ons wakker. De must see van de whitsundays is White Haven Beach. Dat is dan ook waar we eerst naar toe gaan. Een mooi strand met nog een spectaculairder uitzicht. En in het water zwemt zo af en toe een pijlstaartrog langs. Na hier een serie leuke foto's te hebben gemaakt te hebben is het tijd om te gaan snorkelen en duiken in de middag. Na nog nooit gedoken te hebben leek me dit wel een mooie kans om het te proberen. Nog voordat we goed en wel bezig zijn vind ik het ademen zeer kut en staat me tegen. Ik raak dan ook snel ik paniek omdat er zo veel in eens op me afkomt wat ik niet gewend ben. Ik geef het dan ook op. Maar ik laat het snorkelen niet links liggen. Het koraal wat zeer mooi is en alle vissen maken indruk op me. Je ziet het wel in dierentuinen maar dit is toch anders en zeker veel specialer. Het vinden van Nemo, zien van papagaai vissen en een Napoleon vis is al heel erg leuk en mooi. Maar wat toch echt een hoogtepunt is is het zien van een haai. De soort weet ik niet. Hij was in ieder geval bruin. De dag erna nog naar een ander rif, wat nog net wat mooier is. Hier zou je een grote kans hebben om zeeschildpadden te zien. Echter heb ik er geen gezien. Dan is deze trip ook teneinde gekomen. Foto's bij White Heaven Beach

Volgende halte Magnetic Island. Hier ben ik samen met een Nederlands meisje die ik op de Nimbin tour heb ontmoet van wandelen. De hitte en de onvergefelijke zon van Australië maken het dan eigenlijk gekkenwerk om op pad te gaan. Maar aangezien de wandeling belooft dat je koala's kan zien is het zeker waard. De koala vinden we bij een oude basis met bunker, uitkijktoren en alle toebehoren. Hierna lopen we door de Australische bush. Ongeveer alle soorten vegetatie komen we tegen, van dorre outback achtige taferelen tot regenwoud achtige stukken. De tijden voor de wandelingen staan op ongeveer 5,5 uur. We zijn binnen 4,5 uur klaar met lopen en terug bij het hostel. De hele wandeling door zijn we 2 lopende fonteinen geweest. Dan is dat zwembad in het hostel ook zeer geliefd.
Het hostel is hier dan ook zeer goed. Al mist onze hut airco waardoor ik alleen een stel stenen en zo'n typische emmer water met lepel mis voor een sauna. Later die dag gaan we voor een kleine wandeling naar een uitzicht punt voor een typische aussie zonsondergang. Echte gooit de bewolking hier roet in het eten.

Bijna aan het eind van de trip toch maar lichtelijk iets geks doen: Raften. Dit doe ik vanuit het plaatsje Mission Beach. Hier gaan veel mensen heen voor een skydive. Het raften gebeurt op de Tully river. Een buslading aziaten (japanners en chinezen) gaat met ons mee. In onze raft zitten jammer genoeg 2 chinezen. 1 kan gewoon niet zwemmen de ander is er gewoon belabberd in. WAAROM GA JE DAN IN GODS NAAM RAFTEN?! Dus als wij gingen zwemmen in rustige delen (lang leve tropisch water waar je dat gewoon in kan doen) is er altijd lichte paniek om die 2 'vrienden'.
In het hostel 's avonds nog gezellig wat drinken. De gezelligheid begint met een potje goon-pong (beer-pong alleen dan met goon) wij verliezen en de huisregel is dat je dan de plank moet lopen. Dit is een paal over het zwembad. Oftewel ik en mijn teammaat eindigen in het water. Tijdje later speelt een andere groep goon-pong en de verliezende groep loopt de plank. De jongen van het team haalt het, het meisje valt echter. Dan begint het zwemfeest pas echt. 1 van de winnende springt er ook maar in. Ik volg. Later wil ik vanaf het midden van de balk springen met een salto. Nog voor ik bij het midden ben verlies ik mijn evenwicht al. Ik denk: Ach kan nu alsnog wel die salto doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik spring begin de draai en bam! Mijn knie dacht het leuk te vinden om mijn neus gedag te zeggen. Mij neus vindt het wat minder leuk en eindigt gekneusd. Verder blijft het wel erg leuk met volleybal in het water en andere gezeligheid.

De laatste plaats is dan nu aanbod gekomen, de plaats waar mijn East Coast trip eindigt. Maar het is nog niet helemaal voorbij. Want wat kan je beter doen in Cairns dan naar The Great Barrier Reef gaan? Vroeg de boot op. En maar snel naar het eerste rif. Dit ligt dicht bij een bird and turtle sanctuary, eigenlijk gewoon er tegen aan. Want vanaf het strand kan je zo naar het rif zwemmen. Dit rif is zeer mooi en bijna onaangetast ik ben het rif een aantal keer op en neer gezwommen en kwam bijna geen dood koraal tegen (1-0 voor dit rif vergeleken met die van de whitsundays). En ik zwom nog geen 10 minuten of ik zag een zeeschildpad lekker slapen tussen het koraal (2-0). Een tijd later zwemt er een langs me die ik gewoon rustig kan volgen (2,5-0 ik heb er al 1 gezien dus niet een vol punt waard) en op de terug weg naar het rif laat een papegaai vis een pijlstaartrog wegschieten (3,5-0). Dan gewoon nog verder zwemmen en de zee wereld bewonderen. Dan kom ik nog een schildpad tegen. Deze is bezig om adam te halen en laat mij, nee komt zelf naar mij toe. Ik hoef dan alleen maar mijn hand uit te steken om hem te aaien. Erg indrukwekkend en zeer speciaal (4.5-0). En tijdens het rondzwemmen kom ik nog verschilden roggen tegen die het gewoon afmaken (5-0). Alleen bij het water uit gaan blijkt dat de flippers blaren hebben achtergelaten op mijn voeten. Deze zijn dan ook opengegaan (5-1 ik had geen flippers bij de whitsundays).
Dan het tweede rif is totaal anders dan het eerste. En deze is maar 10 minuten varen van de andere. Dit rif gaat veel dieper en kent andere soorten koraal. Je moet hier echt het water in duiken om het goed te kunnen bewonderen. Ik heb het gevoel gehad dat ik bijna de helft van de tijd onderwater ben geweest, ik weet alleen dat dat niet zo is geweest. (De eindstand wordt toch nog een 5-2 aangezien ik hier geen haai heb gezien.) Dan op de terug weg de zeilen uit en de motor af. Heerlijk zeilend terug naar de haven. Nu komen we bijna aan en moeten de zeilen in. De fok gaat zonder enige problemen. Maar hey groot zeil blijft hangen. Oftewel we kunnen de haven niet in. Ze klimmen de mast in en proberen van alles om het zeil naar beneden te krijgen. Na een lange tijd geven ze toch maar een drankje van de zaak weg. Na nog meer wachten krijgen ze het zeil eindelijk los. 1,5 uur na geplande aankomst komen we dus aan.

Dit was niet de laatste trip die ik gedaan heb. De laatste trip is the rainforest trip. Naar de regen wouden hier rond Cairns en later naar watervallen in de omgeving. Alles in deze omgeving was vroeger regenwoud, 94% is neer gehaald voor landbouwgrond. Dat wordt nu gebruikt voor suikerriet en bananenplantages. Als ik de gids niet had gehad was ik straal langs alle hagedissen en skinks gelopen of de andere bezienswaardigheden.
Bij 1 van de watervallen gaan we het water in. Deze gigantische vis (15-20cm) valt iedereen aan. Hij beet bijna mijn middelste teen er af (de enige schade is dat de tanden de huid licht hebben doorbroken, er is dus in de vorm van de kaak een lijn bloed te zien). Gelukkig beschermd deze giga vis (het is een meerval) alleen maar zijn territorium. Dus met een goede afstand daaromheen en naar de waterval toe en er onderdoor zwemmen. Na dit is de volgende waterval waarbij een vulkaan een gigantisch diep klein meer heeft gecreëerd. Duikers zijn tot 100-120 meter diep gekomen en ze waren nog niet bij de bodem. Daarna bij de waterval. Om een betere foto te kunnen maken dichter bij de stroom en ik glijd onderuit op gladde rotsen. Met gelukkig maar een paar schrammen is dit dus wel 1 van de bloederigste dagen hier in Australië.

Dan is nu mijn East Coast trip toch echt geëindigd. Ik besef niet hoe snel deze maand gegaan is. En dat ik ook al meer dan 3 maand van huis ben. Ik mis thuis wel een beetje, gewoon je eigen bed, niet moeilijk hoeven doen met eten meeslepen en al dat soort dingen.
Mijn toppunten van deze trip: Whitsundays, snorkelen bij The Great Barrier Reef, en eigenlijk was alles geweldig.
Grootste diepte punt: Surfers Paradise
De reis gaat verder. In de ochtend van zaterdag 29 november 2014 mag ik echt zeggen dat ik klaar ben met de East Coast omdat er dan een vliegtuig op me wacht die me eerst terug brengt maar Sydney. Daar zal ik een aantal uur rustig moeten wachten op een vliegtuig dat me naar ... Auckland brengt! New Zealand, brace yourself!