Kenrick.reismee.nl

Vietnam - 1

Ik ben nu al meer dan 2 weken weg en in Vietnam, en dan wel Ho Chi Min City oftewel Saigon voor mijn studie. Ik ga hier bezig met image processing, het data opdoen vanuit een foto die je in je computer laad. Denk hierbij aan bijvoorbeeld afstanden meten.
Praktische informatie: het tijdverschil bedraagt momenteel 5 uur, als Nederland naar wintertijd gaat zal deze 6 uur worden.

En ik zal maar bij het begin beginnen, de dag dat ik ging vliegen.

Het is zondag ochtend vroeg na het feest, ik voel me niet top maar dat zal vast wel komen omdat ik een biertje te veel gedronken heb, toch? Ik zal maar niet te veel in details gaan, maar laat ik het zo zeggen dat ik, en dan vooral mijn maag, me belabberd voel. Na nog wat langer in bed te hebben gelegen toch maar klaar maken om te vertrekken, want mijn vlucht zou immers om 19:00 zijn.

Drama puntje 1 gaat hier om de hoek komen kijken. Ik probeer, zoals dat zo makkelijk kan, via internet in te checken. Ik probeer wat ik kan maar inchecken lukt niet! Na enkele minuten kijk ik wat verder. Nee, dat zal toch niet! Ik heb natuurlijk heel goed mijn vlucht geboekt, en deze was de dag van te voren vertrokken! Alle ziekheid, emotie en dit breekt me. Ik weet op dit moment even echt niet meer wat ik moet. Maar ik heb een top moeder, en top hulp die mij hier doorheen sleept! Er wordt meteen met de airline gebeld en het wordt voor me geregeld aangezien ik in alle staten ben.

Ondertussen heeft mijn maag de strijd opgegeven en mij naar de wc gestuurd, drama puntje 2, want zo veel had ik gister toch niet gedronken? In ieder geval, tijd om mijn handbagage en laatste spullen bij elkaar te zoeken. Zo gezegd en zo gedaan en de auto in naar Schiphol. Ondertussen wordt er al meer dan een halfuur gebeld met de airline, iets met een taalbarrière.

Ondertussen voel ik me ook niet echt beter maar goed ik zal naar Vietnam gaan.

Dan zijn we (Ik m’n ouders en Henny) op schiphol, ik voel me steeds minder goed. We halen wat fruit aangezien ik denk dat mijn maag dat nog kan hebben. Het vliegticket wordt uiteindelijk geregeld aan de desk van de airline en mijn bagage is ingecheckt. We drinken nog wat voordat ik ga vertrekken. Drama puntje 3, mijn maag verliest alweer de strijd. Dit is geen kater meer, ik ben gewoon ziek.

Drama puntje 4, afscheid nemen terwijl je je echt belabberd voelt. Ik had me toch iets anders voorgesteld. Maar ik heb geen energie meer dus het is wat het is. Op naar de douane en naar mijn vlucht richting Istanbul, om dan naar Ho Chi Min te vliegen. Ik heb nog nooit zo veel ruzie gehad met beenruimte tijdens een vlucht als op de vlucht naar Istanbul. Maar ik, en mijn maag, weten zich door de vlucht heen te slaan.

Drama puntje 5, ik land op Istanbul en zie meteen dat mijn vlucht niet direct naar Ho Chi Min is, zoals verwacht, maar eerst via Hanoi gaat. Daarnaast valt er de, in het dikke oranje, +1h00 ook op die naast de vlucht staat. Mijn overstap van 3 uur wordt 4 uur maar dat kan ik nog wel hebben. Ik zoek een plekje op, leg mezelf er neer, zet een wekker en doe een prima oogje dicht.

Ik wordt na een tijdje wakker en ga maar eens kijken of er al bekend is bij welke gate ik daarna moet zijn. Ik kom tot de ontdekking dat dit zo is en ik ga opzoek naar mijn gate. Als ik daar aankom zitten er misschien in totaal 5 mensen in de ruimte te wachten. Ik zoek een set stoelen uit, zet en wekker en doe mijn oogjes weer dicht.

Na, voor mijn gevoel enkele momenten, is de ruimte een stuk voller en roept iemand van de airline ‘Ladies and gentleman, the flight does not depart from this gate and will be delayed by an aditional 1 and a half hours’. Drama. Puntje. 6. Ik sleur me redelijk van mijn slaapplek en ga opzoek naar de volgende gate. Ik kom tot de ontdekking dat de vluchthaven van Istanbul een gigantische hal heeft met honderden winkeltjes. Het is ondertussen een uur of 3 ’s nachts (lokale tijd) en het is ook allemaal geopend. Maar ik ben moe, voel me nog steeds niet top dus ik loop er snel langs richting mijn gate. Ik vind en stoel en probeer weer een oogje dicht te doen. Die missie slaagt alleen niet.

Uiteindelijk vertrek ik, en kom ik wel aan in Ho Chi Min. Als ik het vliegveld uit stap is 1 ding meteen duidelijk. Koud is het hier niet. Het is hier dan rond een uur of 11 ’s avonds en nog steeds rond de 30 graden en een lucht vochtigheid waar zelfs Nederland nog wat van kan leren. Ik maak mijn weg naar het hostel waar ik mijn mede studie genoot ontmoet. Ik voel me waar genoeg wel redelijk ok en gaan dus maar voor een biertje op stap en na dat ene biertje is het ook linea recta mijn bed in.

De eerste paar dagen is het bijkomen van de drama puntjes en wennen aan het land, of nouja de stad. Het is warm, overal brommers die langs de auto’s scheuren en zich in elk klein gaatje wurmen. Op elke hoek van een straat staan 1 al dan niet 3 mensen die hun voedsel proberen te verkopen. De stoep is ideaal om gebruik van te maken om je winkel/restaurant uit te breiden of dient als parkeerplaats van brommers.

We nemen dan ook redelijk snel de keuze om ons leven te wagen en scootertjes te huren. Het verkeer lijkt zo veel erger dan het is. De verkeersregels voor scooters:
- houd de rechter rijbaan aan, links mag je ook prima gebruiken
- rechts afslaan kan altijd
- de stoep kan zo nodig als extra rijbaan dienen mocht het verkeer opstroppen
- geef groter verkeer de ruimte
- heb respect voor bussen

Ik denk dat ik een weg, bij een zebrapad, oversteken misschien nog wel enger vind dan zelf echt meerijden in het verkeer met de scooters. Het grootste probleem wat ik heb is dat veel van de straten op elkaar lijken. Gebouwen zijn hier allemaal minimaal 4 etages hoog.

Maar goed we verruilen ons hostel voor een hotel vlakbij de universiteit waar wij onderzoek gaan doen. En de eerste zaterdag ontmoeten we dan ook andere internationale studenten die daar dit semester zitten en spenderen daar de dag mee.

Die maandag hebben wij de eerste echte meeting met onze begeleider. Hij stuurt ons aan om de basis van image processing te leren.
Toevallig is er op dat moment een docent van het Saxion ook aanwezig, niet van onze opleiding. We worden dan ook uitgenodigd om mee te gaan eten ’s avonds.

We worden naar het restaurant gebracht. We lopen binnen en links en rechts staan 2 giga aquaria waar vissen van meer dan een meter in zwemmen. Ik verwacht ook dat deze wel gegeten worden als ik de schepnetten boven de aquaria zag. Maar dit is niet de plaats waar wij gaan eten. We worden door dit etablissement gevoerd naar een wat groot golfkarretje om 50 meter verder op te worden afgezet. Dit lijkt niet een speciaal restaurant of wat. Maar we worden mee naar binnen genomen, trap op en een zaaltje in. 2 grote tafels staan hier met stoelen die gigantische rugleuningen hebben. Als er iets chique moet zijn volgens Vietnamese begrippen, dan moet dit het wel zijn. We krijgen verschillende gerechten uit Vietnam te proberen. Met uitstek is het eten wat ik hier gehad heb het beste tot nu toe.

De verdere tijd gebeurd er niet heel veel. Ik ben bezig met programmeren. Tot er natuurlijk 2 september de Onafhankelijkheidsdag van Vietnam gevierd wordt. Ik heb de stad nog nooit zo druk gezien. Nguyen Street kon je bijna over de hoofden van mensen lopen. Al deze mensen waren dan ook aan het wachten tot het vuurwerk moment dat om 21:00 zou beginnen. Nou ze weten wel hoe ze de onafhankelijkheid knallend moeten vieren. Want 15 minuten lang werden er pijlen de lucht ingeschoten. En dan zijn het niet je lullige pijltjes van de Halfords.

Reacties

Reacties

De zus

Jeeeeuj verhaaltjes! Leuk!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active