afscheid te hebben genomen van pa, ma, Feyke en Naga (onze geweldige pup) begon de 1ste vlucht naar Dubai en door naar Singapore. Bij de gate ontmoete ik mijn mede reizigers: 3 dames (Kim, Majorie en Elisa) en nog een jongen (valentijn). En wat heb je soms toch last van een heen ruimte te kort in de kleinere vliegtuigen. In Singapore begon het feest al met de wachtrij voor de douane, die leek van daar tot in sydney te staan. Vervolgens opzoek naar de bagage. Wij (de 5 domme Nederlanders die we zijn) doen ons best om het te vinden. De band waar het op zou liggen ligt het niet meer op. En laat ik nou 2x dicht bij de plek langs zijn gelopen waar ze het van de band gehaald hadden. Bleek het dus verstopt achter andere bagage van andere passagiers. De dag erna zoeken we naar een flappen tap de eerste en beste persoon die we aanspreken zegt dat we prima Nederlands kunnen praten. Je komt ze ook echt overal tegen. Die avond vertrekken we nog richting, jawel, Sydney. Deze vlucht had ook weer lichtelijk een been ruimte probleem. Dan kom je dus in Sydney aan. We wachten op het vliegveld nog op 2 Amerikanen. Deze kwamen helaas niet opdagen. Dus op naar het hostel. Ik word daar jammer genoeg niet bij mijn mede Nederlanders op de kamer gelegd. Maar ik kom op de kamer met 2 Amerikanen. Jetlaged dat ik ben denk ik niet na (of ik was het gewoon vergeten) dat dit misschien wel die 2 Amerikanen zouden kunnen zijn. Wat uiteindelijk ook zo blijkt. Ik ben nu 2 nachten in Australië, er zijn meer dan 5 nachten voorbij gegaan. En ik moet zeggen dat het me eigenlijk best tegenvalt. Ik mis thuis toch wel een beetje, ik mis mijn eigen bed, ik mis mijn vrienden, ik kijk tegen een tijdverschil van 8 uur aan, ik mis het gemak om makkelijk terug te communiceren, maar bovenal denk ik mis ik de gemakzucht die ik in Nederland kende en alles wat daarbij hoort. En nu ik hier zo zit, vraag ik me af of ik die 8/9 maanden wel ga halen. Waarom? Ik denk omdat ik me gewoon heel erg alleen voel...