De feestdagen zijn voorbij. Ik ben doorgereisd en zal terug keren naar Australië. Maar voordat ik richting Darwin vertrek nog mijn verhaal over South.

Op een hele vroege morgen moet ik de boot pakken richting Picton 'the gateway to South Island'. Aangezien ik wat laat was met boeken moest ik in dit kleine vissersplaatsje even wachten voordat de bus met een andere boot aankwam. De reis op het zuidereiland is begonnen.
De plaats waar we naar toe reizen is ook het begin van The Coastal Track, 1 van de 7 Great walks in Nieuw Zeeland, in Abel Tasman national park. Ik was van plan om deze te gaan lopen. Echter waren de hutten al zo volgeboekt dat ik dit niet meer goed kon inplannen.
Abel Tasman national park is zeer mooi. Jammer genoeg leven daar erg veel van 1 van de grootste ergernissen die je in Nieuw Zeeland kan vinden: Sand flies! Stel je een groot fruitvliegje voor. Laat deze met 10 tallen om jou heen vliegen en eens in de zo veel tijd steken. Het doet pijn en niet veel later jeukt het enorm! Nee, het is nog erger dan die vervelende muggen thuis. 1 klein positief punt is dat je ze niet hoort vliegen, maar je weet dat ze er zijn!
Aangezien Nieuw Zeeland het land is van de adrenaline sporten doe ik mijn eerste idiote activiteit hier. Dit houdt in dat ik ben gaan skydiven. Oftewel je springt aan iemand vastgebonden uit een compleet goed functionerend vliegtuig. Je zou dat natuurlijk op de grond kunnen doen, maar dan is het geen skydive. Als je eenmaal in je jumpsuit en harnas bent gehesen loop wacht je tot het vliegtuig terug is en je loopt samen met je begeleider richting het vliegtuig. Je stapt in en gaat voor zijn neus zitten ( in mijn geval op z'n schoot). Hij klikt je vast en doet de laatste checks, vraagt of het goed gaat en dan krijg je 100% zuurstof toegediend aangezien we boven een bepaalde hoogte springen. Op de hoogte van 16500 voet (ongeveer 5km) gaat de deur open. De twee gecertificeerde springers springen er uit en ik ben aan de beurt. Half kruipend kom je bij de deur, je gooit je benen er buiten, kin omhoog en rustig ademen. De begeleider gooide ons uit het vliegtuig met een mooie flip om daarna in de vrije val te belanden. Deze duurde ongeveer 1 minuut en 15 seconden. Op de hoogte van 5500 voet wordt de parachute geopend. Dan met veel draaien naar beneden glijden om te landen waarvan je vertrok. De adrenaline rush die veel mensen hebben miste ik. Misschien ben ik gewoon niet snel onder de indruk.

We reizen door langs de west kust. Ondertussen komt het nieuwe jaar dichterbij. Onderweg naar Frans Josef Glacier stoppen we in een klein plaatsje om daar de nacht door te brengen. Om onszelf een beetje te vermaken hier geeft onze chauffeur, lolly (niet haar echte naam)(ze is heel lief en erg aardig) de tip om naar de lokale brouwerij te gaan. We krijgen een aantal proef biertjes die ze eerst in 2 liter flessen tappen om dan aan,ons te geven. Is de fles niet leeg dan schenken ze je glas zo maar even bij. Dus na een aantal proef biertjes en uitleg en nog een aantal biertjes samen met een kleine bbq, verlaat je de brouwerij in een gezellige sfeer. Het beste biertje naar mijn mening was hun pale als. De rest van de avond staat in het teken The Treasure Hunt. Lolly heeft een aantal opdrachten bedacht die wij moeten volbrengen in teams. Zo moesten we bijvoorbeeld een foto kunnen laten zien van een 10-man-piramide, een hangi (Maori) begroeting, 3 locale attracties en een garage party. We moesten een local meenemen, een plastic fork en de haka/nationaal volkslied kunnen opvoeren. Jammer genoeg werd onze groep 2e.

Frans Josef glacier. 1 van de must do's hier in Nieuw Zeeland. Dit houdt tegenwoordig in dat je met een helicopter de gletsjer op vliegt om daarna met een gids over de gletsjer te lopen. Aangezien ze met helicopters werken moeten ze uitzicht hebben op de gletsjer om erop te landen. Oftewel je moet mooi weer hebben wil je de gletsjer op kunnen. De dag dat wij aankomen is het weer nou niet je van het. Maar we hebben goede hoop dat we de volgende dag de gletsjer op kunnen. Dat zou oudejaarsdag zijn. Wat een manier om het jaar af te sluiten. Jammer genoeg was het weer nog slechter dan de dag ervoor. Geen gletsjer tour voor mij.
Gelukkig is er bij Frans Josef (het plaatsje heet ook zo) bij ons hostel 1 van de party plaatsen op het circuit van Stray. Maar het voelde helemaal niet als oud en nieuw. Op een bepaald moment werd er geroepen '5 minutes till new year'. Niet vele later '1 minute guys!' dan begint het aftellen (10 etc.) en iedereen schreeuwt happy new year. Niet veel later gaat het drinken gewoon verder. Een totaal andere ervaring, leuk? Ja en nee. Er waren te veel dingen die ik miste om er echt van te genieten: Familie, vrienden, oliebollen en vuurwerk.
Met een lichte kater gaat de bus verder richting Wanaka of Lake Wanaka. We komen daar aan over een weg die hele mooie uitzichten bied. Nog moe van de vorige avond gebeurt er niet veel.

Queenstown! De plaats waar het gebeurd, skydiven, raften, canyoning, bungeejumps, riverjets (met een jetboad over een rivier langs rotsen scheren) en eigenlijk elk andere activiteit die gevaarlijk is. We stoppen bij de eerste commerciële bungeejump in de wereld. Maar 43 meter hoog en de optie om met je hoofd en boven lichaam het water in te gaan. Maar dat is leuk en aardig want de volgende dag ga ik bungeejumpen. Dit is 1 van de hoogste in de wereld. De hoogste in Nieuw Zeeland en Australië. Een kleine 134 meter hoog. Als je springt heb je 8 seconden vrije val voordat je weer omhoog veert.
Je wordt aan je voeten vastgebonden. Met een ongemakkelijke pinguïn achtig waggel loop je naar de rand. Lach in de camera, 3, 2, 1 en springen maar. De eerste helft van mijn val herinner ik me dat ik alleen maar met mijn armen aan hey zwaaien was, de tweede helft schreeuwde ik van plezier. Je veert omhoog en valt weer. Dan trek je aan een speciale kabel zodat je in een zittende positie komt. Je wordt omhoog gehesen en dat is het. Nu had ik wat meer last van een adrenaline kick dan na de skydive, maar nog steeds was ik er niet onder de indruk van de adrenaline rush.
De dag erna weer een adrenaline dag. De Canyon Swing, de hoogste cliff jump in de wereld, althans dat noemen ze zichzelf. Je springt van een platform (hoe je maar wil) valt 60 meter naar beneden en komt in een swing van 200 meter, je bungelt wat en wordt omhoog gehesen. Mijn eerste sprong is The Chair. Je wordt in een stoel gezet, en je moet achterover leunen tot je gaat vallen. Ze pesten je tot je redelijk nerveus wordt. Ten eerste vragen ze zich af of het harnas wel goed zit, dat wordt goed gezet, dan als je achterover leunt trekken ze je terug. Dat gebeurt nog een aantal keer. Als je verwacht dat ze,je terug trekken laten ze je vallen. Leuk om te doen, niet erg spannend. De tweede sprong is The Pin Drop. He springt zijwaarts van het platform met je handen achter je rug en probeert zo stijf mogelijk te blijven. Niet erg spannend na de bungee.
Dan maar over het eten in Queenstown. Ferg burger, door cnn uitgeroepen tot beste burger inde wereld. Devil burger, goed maar niet zo goed als Ferg alleen een veel minder lange wachttijd. Fat Badgers, een pizza tent waar ze goeie pizza's maken, de large is echt large 20 inch normaal is 16 inch. Dan zijn er nog een tal van andere plaatsen waar je goed kan eten. 1 van de grote pizza's van Fat Badgers at ik 1 avond de helft van. De volgende dag was het brunch en avond eten, de ochtend erop ontbijt.

Ik verlaat Queenstown na 4 dagen om naar Fjordland te gaan. Hier doen we een Milfordsound cruise. Milfordsound is geen sound maar eigenlijk een fjord. Het doet me dan ook denken aan Noorwegen. We overnachten in Gunn's Camp. Een camping/hostel waar er maar een paar uur per dag elektriciteit is. Heet water wordt nog met vuur gecreëerd. En sand flies? Dit was nog 10x erger dan in Abel Tasman.

Dan het meest zuidelijke eiland van Nieuw Zeeland, Stewart Island. Hier ben ik van plan om Kaikuora track te gaan lopen. Dit is een kleine 40 kilometer wandeling die je in 3 dagen kan lopen. Maar eerst kiwi spotten. Hiervoor wordt de airstrip aangeraden maar mag je officieel niet komen, toch gaar iedereen daar heen. In de lucht zo ik een grijzige wolk en denk 'wat een aparte wolk' maar mijn aandacht wordt getrokken door geritsel in de bosjes. Ik sluip dichterbij. Het geritsel wordt erger en dan... Daar zie ik een wilde kiwi door het gras rennen. Je ziet hem niet goed, alleen maar een silhouet. Je kon er dus geen foto van maken want ze kunnen niet tegen de flits. Nadat de kiwi vertrokken is kijk ik weer naar die rare wolk. Deze veranderd voor mijn ogen. Toch maar een lange sluitertijd foto gemaakt. Wat blijkt er zit paars in de foto! Dit is geen wolk maar het zuiderlicht! Nooit gedacht dat ik ooit het zuiderlicht zou zien. En dat ik het zuiderlicht eerder zie dan het noorderlicht is nog raarder.
Twee dagen later vertrek ik tegen het eind van de ochtend vanuit Oban (het enige dorpje op Stewart Island) om naar Lee Bay te lopen, het begin van de wandeling. Dan is het ongeveer 3uur lopen naar de eerste hut. Onderweg geweldige uitzichten over de baaien en stranden. Het water heeft een prachtige turquoise kleur. Bij de hut ontmoet ik mijn mede wandelaars. 2 kiwi's, 2 Amerikaanse meiden, een oudere man uit Wales samen met nog een kiwi, en nog een Amerikaanse gozer. Dag 2 gaat alleen maar door het regenwoud. Het klinkt zaaier dan het is. Iedere zoveel meter zie je het bos veranderen. En het pad is ook interessant. Ene moment daal je 30 meter om 6 meter te stijgen om 3 meter te dalen on 11 meter te stijgen. Zo gaat het door. En het pad is voor een merendeel bedekt met gravel. Af en toe is het een stuk bospad en wat modder, maar niks wat je niet aankan. Je zou het zo op gympen kunnen lopen. Het is gelukkig wat koeler dan de voorgaande dag maar dat gebeurd ook in een regenwoud. De laatste dag begint met wat regen. Oftewel al het regenspul komt naar buiten. Maar na nog geen 10 minuten stopt het voor de rest van de dag met regenen. Ik loop vrolijk verder. Tot er een afdaling komt die ik redelijk snel doe. De bocht in deze afdaling doet mijn rugzak door draaien. Hierdoor raak ik in onbalans. Mijn rechter voet komt op de rand van de greppel naast het pad. Nog voor ik mijn rechter voet heb staan weet ik dat het mis is. Mijn tas vangt gelukkig het meeste van de val op. Mijn linker hand neemt de meeste schade op zich. 2 sneden die er goed uitzien en goed bloeden. Na enkele seconden begin ik een klein bloedspoor achter te laten. Ik stop maar om het te verbinden om daarna maar zo snel mogelijk naar Oban te gaan.

Na mijn grote avontuur op Stewart Island is het tijd om terug te keren naar Queenstown. Vanuit Queenstown gaan we naar Mt. Cook. Er wordt ons verteld dat zit 1 van de gevaarlijkste bergen is om te beklimmen in Nieuw Zeeland. Een groep ervaren klimmers was vast komen te zitten en riep om hulp. Het weer was te slecht om hulp te kunnen sturen. 10 dagen later was er nog geen spoor van de klimmers.
Vanuit Mt. Cook gaan we naar Rangitata. De plaats om te raften in Nieuw Zeeland. Ik laat je dat geen 2x zeggen. En met de ervaring van Australië moet er toch meer kunnen. Met twee graad 5 stroomversnellingen is het ook de spectaculairste. Deze raft trip was dan ook 10x beter dan die in Australië.

Dan mijn laatste trip met stray. Naar Kaikoura. Hier is de kans dat je walvissen en dolfijnen ziet het grootst. Je kan dan ook met 100% wilde dolfijnen zwemmen. Ze worden niet gevoerd of wat dan ook. Ik ga dit ook doen. Een vroege ochtend waar je om 4:30 opstaat om om 5:15 bij het bedrijf te zijn is zwaar. Maar dan krijg je een zeer dik wetsuit en andere benodigdheden voor het zwemmen met dolfijnen. Dan vertrek je per bus richting de booten. Na een 20minuten varen zie je de eerste dolfijnen. Je doet snel alles aan wat je nog niet aan had en maakt je klaar om het water in te gaan. Dan spring je alle tegelijk het water in. Je zwemt een stukje en je hebt het gevoel dat de dolfijnen helemaal niet in de buurt zijn. Tot er 1 langs je zwemt. De dusky dolphin heeft prachtige patronen en is zeer speels/acrobatisch. Als ze je in de gaten hebben en je gaat draaien in het water dan zullen ze om je heen gaan zwemmen. Mijn mooiste moment was dat er 4 dolfijnen voor me zwommen en ik wist dat er nog eens 2 a 3 naast/achter mij waren. Nadat we het water verlaten hebben varen we rustig zodat de dolfijnen op de boeggolf surfen. Andere dolfijnen zwemmen wat weg en komen al springend door het water weer terug. En het zijn nogal seks beluste dieren. Binnen 2,5 minuut had 1 vrouwtje 5x seks met 3 verschillende mannetjes. Dames probeer dat maar eens...

Om terug te keren richting Christchurch moest ik een andere bus nemen of liften. Aangezien liften een normale bezigheid is voor backpackers in Nieuw Zeelandga ik voor deze keuze. Na een 20 minuten tot een halfuur stopt er eindelijk een auto. Deze kiwi heeft van Auckland naar Rotorua gelift en wil nu de eer terug geven aan andere lifters. En tot mijn grote geluk gaat hij naar het centrum van Christchurch. Ik wordt bijna voor de deur van mijn hostel afgezet.
Nu Christchurch... Wat een drama is het hier nog. Ik zit net aan de verkeerde kant van het CBD. Als ik naar het beetje leven wat er nog is, in het CBD, wil moet ik door een bouw put heen wat onvoorstelbaar is. Er staan nog gebouwen die half gesloopt moeten worden ennog veel lege plaatsen waar ooit gebouwen hebben gestaan. Het is diep en diep triest.
Het is nu bijna 4 jaar geleden sinds de verwoestende aardbeving is geweest (februari 2011). En nog steeds ligt de stad voor mijn gevoel in puin. Er worden al nieuwe gebouwen gebouwd terwijl andere nog met ondersteuning staan. Halve straten zijn afgezet of helemaal. Het meeste trieste in het icoon van de stad. Christchurch Cathedral. Deze kerk was en is nog steeds zeer geliefd bij de inwoners. Alleen de kerk staat er nog bij alsof de aardbeving een paar weken geleden is gebeurt. Iedereen wil dat de kerk opgebouwd wordt, ze hebben alleen toestemming nodig van de kerk zelf.

De hoogtepunten van Nieuw Zeeland: Skydiven in Abel Tasman, raften in Rangitata, met dolfijnen zwemmen en ik mag mijn bungee natuurlijk niet vergeten. Eigenlijk mag heel South Island en Stewart Island hier staan.
Dieptepunten: Die verrekte sand flies! Wat zal ik blij zijn daar geen last van te hebben. En het gene wat gewoon jammer was dat ik niet Frans Josef Glacier op kon. Vallen tijdens het wandelen op Stewart Island is toch ook redelijk vervelend geweest.
Nu is mijn trip door Nieuw Zeeland tot een einde gekomen. Ik heb er enorm van genoten. Het land past zo in Europa. Ik moet zeker nog eens terug keren als ik de kans krijg.