Sinds ik weer vertrokken ben uit Auckland is er ook weer genoeg gebeurd. Ja, ik zit niet stil.

Nadat we Auckland verlaten gaan we richting Rotorua. Maar eerst stoppen we bij Raglan. Dit is een klein plaatsje aan de westkust van Nieuw Zeeland. Door het mooie weer kunnen we prima op het strand liggen en genieten van een zonsondergang die lichtelijk verpest wordt door de opkomende wolken.

De eerste culturele stop met Stray is bij Mourea. Hier worden wij op officilele maori wijze ontvangen. Na het ontvangst krijgen we een demostartie van de cultuur. Oftewel de haka wordt uitgevoerd en de poi ook. De eerste haka die wordt uitgevoerd is meten destructief vor de vloer. 1 van de mannen stampt iets te hard en stampt door een plank van de vloer heen. Er wordt uitleg gegeven over de wapens die gebruikt werden en er wordt in de maori taal gezongen. Wat ik geleerd heb is dat je er niets van kan verstaan.
Later (of eigenlijk op het einde van de culturele show) is het aan ons, de gasten, de beurd om de haka en de poi te leren. De mannen leren de haka, de vrouwen de poi. Ik weet 1 ding nu, doe je de haka goed dan doe je jezelf pijn tot blauwe plekken toe. Ja ik had er blauwe plekken van.
De nacht brengen we alel door in de 'meeting hall'.

Rotorua is de volgende dag het eindstation. Dit plaatsje is nogal bekend om de beruchte geur die er hangt. Heel veel sulpher. Oftewel het stinkt er best vaak naar rotte eieren. Gelukkig merk je daar na een tijdje niks meer van.

Dan begint mijn East Bro trip. Vanuit Rotorua vertrekken we richting Gisborne. Onderweg op een aantal interrsante plaatsen. Maar niks bijzonders. Ons avond eten hebben wij terwijl onze driver zich vermaakt op zijn surfboard. 's avonds genoten van een kampvuur en een zonsondergang met een uiteindelijke mooie sterrenhemel.
De ochten erop staan we bijna allemaal op voor de eerste zonsopgang van de wereld. Ja je moet er wat voor over hebben om die te zien door om 5 uur 's ochtends op te staan. Maar het was het waard.
De wijn proeverij die op deze ochtend volgt was ook zeer geslaagd. Het idee dat je lichtelijk aangeschoten om 11 uur terug de bus in gaat was dan ook goed geslaagt. Met 6 wijnen de je proeft en relatief volle glazen kan ik zeggen dat het goed was. En de kwalitiet van de wijnen waren ook niet verkeerd.

Dan op weg naar een, zoals onze driver zegt, pretty shitty place. Alles is er over priced en het weer zat ook niet heel erg mee. Iedereen was het met onze driver eens.

De eerste dag vol met regen. Dat is jammer maar we gaan maar eens het meest oostelijke punt van NZ bezoeken. Dit is bij (jawel) een vuurtoren. Net zoals in Australie.Onderweg naar de volgende bestemming leren we een maori lied:
Te aroha (to love)
Te faka pono (to have faith)
Te range marie (have peace)
Tato tato e (for everyone)
Dit moesten we zingen na het informele officele welkom van de maori familie bij wie we verbleven.

Terug in Rotorua snel de nieuwste Hobbit gezien. De volgende dag ging ik namelik naar Hobbiton. De film locatie van The Shire in Lord of the Rings en The Hobbit films. Jammer genoeg was het weer niet al te best toen ik er was. Dit gaf echter een speciaal gevoel bij dit plaatsje. Nee, de Hobbit holes zijn alleen maar uiterlijk. Sommige deuren kunnen geopend worden en dan is het alsof je in een kleine schuur staat. Het leuke is ook dat je alle locaties van de films terug ziet. The Green Dragon Inn is een leuke kleine pub (met een zeer goeie pie!). Veel mensen die ik gesproken heb vonden dat ze door Hobbiton werden gejaagt. Ik had dit gelukkig niet. Maar ik kan me voorstellen dat dit gevoel snel kan optreden bij grotere groepen op mooie dagen.

Vanuit Rotorua gaan we naar Lake Aniwhenua, de tweede culturele stop. Hier krijgen we een traditionele hangi. Dit is een in de grond gekookte maaltijd zoals de maori vroeger kookte en vele tijd eist. Het begint met een vuur waar stenen rood gloeiend gemaakt worden. Deze worden in een gat van 1 bij 1 bij 1 meter gestopt. Daarboven worden rekken met vlees en groentes geplaatst. Water wordt er overheen gegooit. Het wordt afgedekt met een doek, deze wordt were bedekt met andere doorweekte doeken. Deze doeken worden afgedekt met een plastic zeil waar zand overheen wordt gegooit. Na een 2.5 uur is alles klaar.
ijdens het wachten op het eten heb ik samen met iemand anders een beetje geleerd over de vechtstijl die deze maori stam gebruikte.

De volgende stop is Blue Duck Station. Een boerderij waar stray speciaal heen gaat. En waarom! Afgelegen, veel natuur en de activiteiten hier. Het is nogal erg speciaal. Ik ben gaan geitenjagen. Geiten zijn samen met konijnen, possums, wezels en reeen een nationaal probleem. Dus om dit probleem onder controle te houden mag je deze allemaal zonder veel meer reden schieten. Nu heeft de boerderij wel een visie dat alles van de geiten gebruikt moet worden.
Onze jacht trip begint met een kleine safety brieving. Hierna een testronde schieten om te voelen hoe het wapen aanvoelt. De andere 2 in mijn groep schoten eerst. Ik was bezig om een doel te zoeken wanneer er een konijn in mijn beeld hupt. Oftewel ik moet deze schieten. Eerst zie ik hem niet goed omdat hij in de toppen van de boomlijn zit. Maar ik schiet en ik raak.
Daarna gaan we echt oppad. We lopen lange tijd en drijgen het op te geven om op geiten te jagen, dus de konijnen jacht is begonnen. Deze gaat ook drastisch slecht. We zien de konijnen wel maar we missen elk schot. Tot er een konijn midden in het veld zit. 1 van de andere gaat voor het schot. Schijnbaar mist hij. Ik neem het volgende schot aangezien hij stil blijft zitten. Ook ik mis, tenminste... We lopen dichter naar het konijn toe. Het is geen konijn maar een stuk verroest ijzer. Er zitten 2 gaten in. Oftewel we hebben wel raak geschoten.
We besluiten verder te gaan op de konijnen jacht met een kleiner kaliber wapen. Dit geweer ziet er een stuk dreigender uit maar is het totaal niet. Zoals onze gids zegt is het nogal een flut wapen na zo'n 15 (of 50) meter is het wapen niet meer accuraat.
Tijdens de konijnen jacht zien we plots een aantal geiten. Onze gids racet terug om het goede geweer weer te halen. Als hij terug is zijn de geiten weg. Maar bij jagen hoort achtervolgen. Dus wij de achtervolging in. We zien ze en 1 van de andere twee gaat achter de andere aan. Jammergenoeg verdwijnen ze wat later. We staan op het punt van opgeven.
Een van de collega's geeft dan aan dat er geiten net om de hoek van de berg zijn waar we op zitten. Achtervolging 2. Al redelijk snel zien we de eerste geit. Ik ben de gene die de eer heeft om de eerste te schieten. Ik richt probeer wat te kalmeren en schiet. Ik zie de geit omvallen en ik weet dat het raak was. Het gevoel wat in de volgende wat seconden door me heen gaat is onwerkelijk. Ik kan het dan ook niet beschrijven. De andere twee schieten ook hun geit.
De geiten worden meegenomen. 1 van hen wordt op het moment geskinned en in stukken gehakt. Wij mogen zelf een stuk van de geit mee nemen voor ons eten. De rest van deze geit wordt gebruitk als hondenvoer. Dit aangezien het een oudere geit is en die jongen die hem schoot hem in de darmen raakte.

Tongario national park. Het huis van Mt Doom. De dag dat wij aankomen is het weer te slecht om de wandeling te wagen. We wachten dus tot de volgnede dag wanneer het weer goed zou zijn. Dit was het dus niet. Voor de wandeling mag je gemiddeld 7 uur rekenen. van deze 7 uur lopen we van minuut 1 door regen en mist. Dit gaat een lange tijd door. Tot een stuk van de afdeling het ineens opklaart. Inmiddels zijn we verregend en uitgewaaid. Uiteindelijk kom ik beneden tot de verbazing van een andere groep. Deze waren een uur eerder vertrokken en hadden het al in 6 uur gelopen. Ik als een gek liep het binnen 4,5 en 5 uur.
Ik moet zeker nog eens terug komen om deze wandeling opnieuw te doen (en er zijn genoeg redenen om terug te komen naar dit mooie land) met dit keer wel prachtig weer.

Nu ben ik in Wellington (of zoals de chaufeur van hobbiton het noemt: Wellywood). Dit is gewoon opnieuw een stad. Eentje aan het water, maar gewoon een stad. Ik heb hier helemaal niks gedaan behalve rond hangen. En nu gaat het tijd worden voor het zo wel bekroonde zuider eiland.